Ç’MË THA KALLASHNIKOVI

Tovarish grykëzjarrti,

Kallashnikov,

me dhëmbët në karikator

të mprehur brisk,

ç’dreqin kërkove

nga brigjet e detit Azov,

të kullotësh mish njeriu

buzë detit Adriatik?...

 

-Kam mësuar flas shqip,

o allbanski poet.

Më pëlqen toka

dhe mishi i gjallë shqiptar,

qëkur më thirrët

në nëntëdhjeteshtatën vetë,

të haja ca trimosha

që koka erë u kish marrë. 

 

Jam krijuar vampir i hekurt

të pi gjak të nxehtë,

pastaj të ushqej

dheun e uritur me kërma.

S’dua të di se më urrejnë

njerëzit që duan jetë,

apo me shami të zeza

më mallkojnë nënat.

 

Ajo nënë që e do gjallë

fëmijën e vet,

ta mësojë të mos ndërsejë

grykën time,

por t’i mbajë trutë

brenda kafkës të qetë,

se unë nuk jam krijuar

per të mbajtur fjalime.

 

Ç’faj kam se njerëzit

gjaknxehtë në Shqipëri,

nuk nxorën mësime

nga Afrika te Afganistani,

ku bëra rrallimin e kallinjve

të mbirë me tepri,

dhe ngopa tokën me varre,  

siç më tha shejtani?...           

 

Madje dhe tani kur flas,

ka ca kokëzjarrtë,

që avullojnë me shkulma

te maskuar rreth e rrotull,

që më mbajnë fshehur,

si qenin në thark,

të leh krisma te njëri-tjetri

apo dhe permbi popull.

 

Unë pres qetesisht

dhe dheu barkmadh pret.

Dua nje yshtje te lehte

vetëm si pretekst,

që dy kundërshtarëve,

kur njëri më thërret,

t’u ha kokat radhazi

me shumë oreks...