BABAI ME THJESHTËSINË E TIJ

Quhej Remzi Mato babai i ndjerë
dhe si mësues quhej thjeshtësia vet.
Nxënësve u jepte çelësa më vlerë,
për t’i hapur me duar rrugët në jetë.

U mësonte shartim e krasitje peme,
të thurnin me shtiza triko e çorap,
të qëndisnin me grep ornamente,
t’i bënin mandolina kungujt e gjatë.

Ndreqte mekanizma të çdo lloj ore.
Bënte fotografi pa rrymë elektrike,
kur binte mes oxhakut hëna diellore
stamponte mbi letër figurat filmike.

Bëri çikrikun vaditës në përrua,
bëri kopje njerëzore siç ishte vetë.
Pa lënë gruan të merrte diku hua,
bëri nëntë çiliminj shpejt e shpejt.

Bëmat pa fund të krejt veprimtarisë,
bëhen pak a shumë njëqind zanate.
Me to e me karakterin e thjeshtësisë,
ndihmonte këdo në punë e taksirate.

Por bëri dhe atë që nuk e bënte dot,
asnjë mësues shqiptar e minoritar,
askush nga ata që quhen sarandiot,
dhe as vet Jugu e Shqipëria mbarë;

Me lapsa plumbi në shkollë katundi,
bëri mina vigane për shpërthime hata.
Minoi nga qielli Kanalin e Korfuzit,
fundosi në det anijet e fuqive mëdha.

Meqë incidentit nuk i dolën të zotët,
kordhëtarët vendor, stepur nga habia,
vranë mendjen kush e bëri proçkën.
Me siguri ai dhaskali që bënte çudira!...

Dhe pasi mori për zanatet e vërteta
rrogën mujore pesëmbëdhjetë franga,
për zanatin absurd që i dha gënjeshtra
mori pesëmbëdhjetë vjet në pranga.

Tani babai im, i varrosur thjeshtë fare,
përmendet me nderim profesori Mato.
A nuk meriton për mizoritë familjare,
dëmshpërblim si minahedhës nga Nato?...