BILBILI I TRAFIKUT KËNDOI RREPTË

Më preu rrugën

një kalimtar plakaruq,

kur semafori çeli

syrin e kuq.

Bilbili i trafikut

këndoi rreptë,

më stopoi djathtas

tek një cep.   

 

Kërkoi patentën,

lejen e qarkullimit,

me sytë nga

dyndja e kryqëzimit.

Pastaj gatiti

specin djegës për mua,

që i kisha hedhur “fordit”

tri litra hua.

 

Kur mbështeti bllokun  

te xhami i parë,

pyeta veten

sa ditë pensioni do marrë.

“Diku e kam lexuar

këtë mbiemrin tënd”,

tha, duke më mbajtur

gozhduar në vënd.

 

Me mbiemër,

në italisht quhem debil,

që nxitova të kaloj

pa sinjal jeshil,

në shqip, hutaq

që më lajthit poezia

dhe rashë rob

te policia...

 

Polici ngriti kryet,

më kundroi buzagaz

duke më kthyer

të dy dokumentet pas.

“Këtë here po të fal,

o poet i vjetër,

veç mos të kapsha

një herë tjetër!...”

 

Në më kapsh,

mos më thuaj të kapa,

po më ndërse

qentë e rrugëve prapa,

të më shqyejnë pantallonat

kur të ndaloj,    

se gjoba më lë  

me gisht në gojë...

 

Tani kur kaloj

tek ai kryqëzim semafor,

polici buzëqesh,

përshëndet me dorë.

Por dhe unë vura mënd

se mirë e di,

policët e trafikut

nuk lexojnë të gjithë poezi.