ËNDËRR FATALE

Ra muzgu i kuq,

dhe nata e bardhë. 

Dashnorët u puthën

për herë të fundit.

Nënat vunë fëmijët

në sisë me radhë

dhe në shtratin e butë

ia dorëzuan gjumit.

 

U kyçën qepenat

dhe dyert e blinduara.

U shuan ekspresët,

në lokalet e zbrazur.

Pijanecët u zvarritën

drejt shtëpive të harruara.

Shitësit numëruan fitimet

dhe fjetën të kënaqur.

 

Befas zogoria e qenve

lehu rrugëve të qytetit.

U ndie me frushullimë,

një luhatje e tmerrshme...

Pallatet shtynë njëri-tjetrin

si dallgët e forta te detit,

pastaj pluhuri i mbuloi

me pelerinën e menjëhershme.

 

Njerëzit u gdhinë kufoma

dhe qyteti u kthye gërmadhë...

 

Largqoftë kjo ëndërr fatale,

mos na ndodhtë kurrë në jetë!

Veç korrupsionin mos lakmoni,

o zyrtarë të etur për ryshfet

dhe ju, o tregtarë të pangopur,

që pomponi çmimet përpjetë!

 

Pse lakmoni pareshtur

rrënimin mbi popull,

duke zhvatur më tepër

nga sa u takon në risk,

kur në këtë glob që vjen

pa u ndalur rrotull,

fataliteti i tmerrshem

vërtitet për të gjithë?!...