HALELUJA E MILINGONAVE

Jam ulur nën hijen e pyllit,
mbi një trung të vjetër,
ku legjione milingonash
në labirinte të drunjta,
tundin larvat e bardha
në djepe të vegjël,
për të rritur bebet e tyre
në tallashe të buta.

Ç’është ky derdimen?
Pyesin vërtitjet e qukapikëve.
Pse na pengon trokitjet
në portat e trungut plak?
Nënat milingona më luten:
O njeri zot, vonoje ikjen,
mbrona foshnjat tona
nga çukitjet lak!

Në shpirt ndjej mëshirën
për qeniet e dobëta
dhe agresorëve qukapikë
ua pengoj hovin.
Ndonëse di ligjin e prapë,
si është ndërtuar bota,
ku në pyll dhe në det,
ha i madhi të voglin;

Urrej tmerrësisht
çdo grabitqar që zhvat,
si njerëzit e mjerë,
ashtu dhe të imtat gjallesa.
Ndaj dua t’u bëhem krah,
gjithë shpirtrave delikatë,
që luten: Haleluja!...
për mëshirë dhe ndihmesa.