MOTRA JONË E VETME

Durimmadhja shpirtpastër, o motra jonë e vetme,
duarshkathëta për gjithçka ushqeheshim e vishnim,
dhembshuria që lije kokën pas gjashtë vëllezërve,
floriri i ndritshëm i të gjitha varfërive që kishim;

U rrite pa u ndjerë, moj guguçja jonë krahëshkruar,
çdo ditë në trup të vezullonin pendët e purpurta.
Të kish ardhur koha e fluturimit po ne s’e kuptuam,
se folenë në strehë tjetër do e thurje me thupra.

Të vinin tufat e pëllumbave përqark duke gugitur
dhe ne i qëllonim me llastiqet tona ku të mundnim,
pa ditur se po të përzinim gëzimin e shumëpritur .
pa menduar se ty në jetë të duhej dhe pëllumbi.

Të gjithë në një gojë, të shamë e të ofenduam,
kur tinëz i buzëqeshe ndonjërit që i mbetej syri.
Vetëm kur ike dhe pamë se mbetëm pa sy e duar,
kuptuam se na mungonte të gjithëve lulja e shpirtit...

Oh, sa shumë qave atë ditë kur na le fare vetëm
dhe dole nga dera për të fluturuar larg nëntë male!
Na erdhi keq, që pa cicërimat e një vajze mbetëm,
por dhe u gëzuam që shpëtuam nga sytë e zuzarëve.

Vonë të kërkuam falje e t’i puthëm të dy duart,
ndonëse na mungoje dhe pa ty nuk jetonim dot.
Të thamë se do ishe prapë në zemrat tona vluar,
dhe t’i lagëm dhjetë gishtat e unazave me lot...