BETIMI BRENDA VETES

Kur më goditën për gjoja gabime ideologjike,

u betova brenda vetes tri herë me radhë,

se s’do të shkruaj më poezi për sferën publike,

edhe sikur të më nxihej sërish floku i bardhë.

Por, ja që edhe vjershërimi qenka një ves,

si cigarja pa të cilën duhanxhiu nuk rri.

Dhe nisa prapë çibukun e poezisë ta ndez,

si djaloshi, që fshehtas të mëdhenjve e pi.

Dhe me poezi u fola sërish njerëzve të zemrës,

të gjithë të dashurve të mi dhe tërë miqve.

Fillova t’i këndoj bukurisë e hireve të femrës,

ndonjëherë zura të shaj dhe veset e të liqve.

U bëra thirrje gjithë vajzave dhe djemve të ri,

të duhen pa hile e paramendime hipokrite,

të shihen me njëri-tjetrin sinqerisht sy më sy,

kudo qofshin, në të gjitha  gjerësitë gjeografike.

Kësisoj frymëmarrjen njerëzore bëra më të gjerë,

hyra kokë e këmbë mes realitetit të prekshëm,

mora përgjegjësi qytetare, të flas me të tjerë,

duke u ulur këmbëkryq në thelbin e së vërtetës.

Sakaq brenda meje u kryqëzuan rrufetë në horizonte,

ylberet shpalosën ngjyrat në brigjet e shpirtit tim.

Ndjeva se u bëra i denjë të quhem njeri i kësaj bote,

me njerëzimin e madh, të bashkoj zërin për vëllazërim...