BUBULLIMAT E GJOKSIT TË NËNËS

Isha vogëlush, afër moshës së një djali

dhe koha e krismave të tmerrshme ishte.

Në qiell, disa korba me krahë metali,

lëshonin mbi tokë glasa shpërthyese.

Nëna lau teshat me finjë nga hiri i zjarrit

dhe i vuri të thahen mbi shkurret e lumit.

Mashtruar nga ngjyrat dhe tymi i kazanit,

korbat u shfaqën befas me mitralime sulmi.

Vinin rrotull qiellit, sharronin degët e gurët 

dhe tym e pluhur u bë gjithçka përqark...

Nëna më rrëmbeu, si skifteri zogun e pulës,

më mbështolli me trup, më futi prapë në bark...

 “E mjera unë, do më vrasin djalin!”gulçonte,

me frymëmarrje të thellë strukur nën shkurre

dhe zemra në gjoks me gjëmim i bubullonte,

sikur te daullet e veshit më binte një daulle.

Atë daulle alarmi, të heshtur larg ndër vite,

kujtoj me mall, kur shoh fëmijë të asaj moshe...

Oh, gjoksi i nënës me bubullima të dridhshme,

kish brenda të gjitha dhembshuritë e kësaj bote...