ECJE E PANDALSHME

Eci ditën dhe natën,

në dimër e në verë,

pa ditur ku ndodhet

finishi i rrugës sime;

mbase gjendet në fund

të një oqeani të thellë,

ndoshta prapa Hënës,

ku s’ka fare agime...

 

Eci me gjurmët  

e padukshme të erës,

shkel me kërcinjtë

e ujshëm të shiut,

fluturoj me flatrat

e avullta të reve,

nga poli i jugut,

në akujt e veriut.

 

Kam treçerek shekulli

në këtë ecje revan,

paralelisht me dritën,

krah rrezeve diellore,

përshkoj çdo paralel,

kapërcej çdo meridian,

akrepat e orës janë

vërtitjet e mia kohore.

 

S’jam endacak pa strehë,

as pa vatër familjare,

kam dhe në Antarktidë,

një shtëpi prej akulli,

në Madagaskar një jaht

ka fjetjen time detare,

më pret kudo në glob

shtrati bosh i një orakulli;  

 

Eci, sepse qëkur linda,

kam përbrenda trurit,

një pergamenë gjaku,

me mision të shkruar,

ku një fuqi madhore

më ka lënë urdhrin

dhe itinerarin jetësor,

në gen të programuar;

 

Dhe s’ndalem gjersa shirat

të më gdhendin emrin,

në kujtesën e pavdekshme

të erërave dhe reve.

Vetëm pas trokut sfilitës

në skajet e çdo vendi,

truri dhe zemra do ndalen,

në prehjen e përjetshme...