FOLA ME BARIN E GJELBËR

Teksa isha shtrirë

mbi qilimin si kadife e butë,

më foli bari i gjelbër

me fëshfërimen e qetë nën ahishte:

Dëgjo, o njeri i shkujdesur

që më shkel rëndë me këpucë, 

pëshpëriti, me kërcellin e hollë

të gjuhës së tij barishte:

 

Unë jam gjelbërimi i parë

që dola mbi koren e lashtë të tokës,

dhe shtrova zahire të ushqeja

kafshët e para të kopeve.

Unë u priva gjithë pemëve

të zgjatin shtatin në qiellin e botës,

të lidhnin kokrra për njerëzit

dhe shpendët e foleve.

 

Jam krijesa më e imët që i jap

blerimin malit dhe fushës.

Unë shpoj i pari me fije të holla

dheun e trashë e dal përsipër,

të ushqej lepujt dhe lopët,

duke u nanurisur rreth gushës,

bleroj dhe qelizat e trupin tënd,

me barishtet e mia të stinës.

 

Dhe çdo viç, dash, dele, kec,  

apo qingj i pjekur në hell,

ka brenda mishit të shijshëm

livadhet e lëndinave të mia,

ku kanë kullotur tufat e barit,

si dhe gërxhet ku kacavjerr

fëshfërimat e heshtura,

gjatë gjithë muajve të beharit.

    

Në gjethet e mia të holla

kërmijtë pinë vesën e agimit,

bletët me dridhërimat e krahëve

këndojnë të çelin lulet,

tek unë kolovitet flladi i ngrohtë,

që rend hapësirave të prillit

dhe vijnë fluturat reklamojnë

ngjyrat e ylberit para se të ulet.

 

Prandaj mos më shkel

të bësh udhë mbi fijet e mia,

siç më shkel pa mëshirë

dimri i egër me borë e ngricë. 

Se kur thahem unë,

shkretohet i tërë dheu nga mërzia

dhe gjallesat vajtojnë

bashkë me shirat gjersa dal sërish...

 

Dëgjova gjer në fund,

fjalët fëshfëritëse të barit të blertë,

dhe i thashë me mirënjohje

e me respektin tim për bimët:

Sikur dyzet shpirtra të kisha,

o bar, që na gjelbëron në jetë,    

tridhjetenëntë do t’i falja ty,

të na gjalloje të gjitha stinët!...