GJUHA E ZEMRAVE

Miku im, a di ti,

të më flasësh pa zë?

Mikja ime, më flet dot

pa tinguj e pa shenja?

Është një e folur

që krejt mahnitur të lë:

gjuha e zemrave që flasin

vetëm me ndjenja...

 

Kjo gjuhë e heshtur,

të afron së pari me sy

dhe fillon artikulimin

me rrezatime mirësie.

Të duket sikur vetë qielli

flet ato çaste me ty,

dhe ndjehesh sikur

je motër e vëlla me yje...

 

Ashtu si flet drita me lulet

pa tinguj zanor,

si buron uji për gjallesat

me mërmërima pa gojë,

si dhuron ajri heshtas

frymën e oksigjenit jetësor,     

flet dhe zemërgjeri me zemër,

kur të sheh në nevojë.

 

Kam bërë shpesh herë

biseda të tilla në jetë,

me njerëz të zakonshëm,

pa dallim gjinie,

që kanë te zemra fshehur,

pa ditur as vetë,

shkulma gjaku që gjenerojnë

regëtima bujarie.

 

Kush ka provuar dhe di

si përdoret kjo gjuhë,

është i lutur të shtojë

dhe një bisedë me mua!

Do i ngroh zemrën

kur me zemër do ia puth,

qoftë djalë i ri, burrë i vjetër,

vajzë apo grua.

 

Ato çaste ne të dy

do të ndjehemi aq të afërt,

sikur të na ketë krijuar

me gjakun e saj një nënë,

sikur më ka falur

gjithë arin e nëntokës së pasur,

dhe sikur tërë botën

dhuratë ia kam dhënë...

 

O njeri, nëse të ka penguar

gjuha masive e urrejtjes  

dhe këtë gjuhë zemre

paske lënë pa ushtruar,

provoje fillimisht

me belbëzime brenda vetes,

pastaj me të tjerët do ndjehesh

tërësisht i mrekulluar!...