KËNDO, O ZOG, KËNGËN E TË BRAKTISURVE!

Në folenë e shelgut,

sodita një zog lakuriq,

kur sapo nxori sqepin

nga guacka e një veze.

Fantazia analogjike

në folenë e trurit tim,

nxori sqepin nga lëvozhga

jetësore e njerëzve,

 

Ashtu fëmijët tanë,

sapo u dalin flatrat,

braktisin foletë 

për fluturime emigrimi,

kthehen veç për varrimin

e nënave dhe etërve,

pasi i kanë lënë prej vitesh

nëpër vatra harrimi...

 

O zog i lamtumirës,

që të thërresin retë,

pasi kanarina të ngrohu

në folezën e kashtës,

dhe sqepin tënd delikat,

ushqeu me sqepin e vet,

duke ta bërë gati

gëlltitjen e kafshatës;

 

Para se të fluturosh,

për në qiellin e largët,

këndo një këngë

me dhimbsuri fëmije,

për tërë të braktisurit,

të mbetur pa të afërt,

në dhimbjen e tejdurimit

me dinjitet pleqërie!...

 

Këndo, o zog, për pleq,

si trungje të vetmuar,

të leqendisur, të tharë,

të uritur, të sëmurë,

teksa presin fundin,

fluturimin e pikëlluar,

drejt qiellit të vdekjes,

për të mos u kthyer kurrë!...

 

Këndo, o zog, këndo papra,

një këngë lotimi vetëm për ta!...