KËNDOI ZOGU I MESDITËS

Këndoi zogu i mesditës

në dritaren time celulare,

kur gjumi më kish zënë

me të tërë ëmbëlsinë.

Hapur në çdo kohë

ia lë të xhepit dritare,

se cicërimat e tij, 

jetën tutje ma shtyjnë.

 

Zogu im kënaqet

kur dëgjon kollën e gjyshit,

që e mbush me gaz

dhe e lumturon të tërin.

Cicëro, o zog i vogël,

nga lagjia larg mjedisit,

ku s’e shtyn dot ditën,

pa ma dëgjuar zërin!

 

Se ndryshe ç’thoshte

për gjumin delikat Çërçilli,

ta zgjonin mesditave

vetëm po të sulmohej Anglia,

ti ke lirinë e plotë, 

me sqepin e cicërimit,  

të prishësh gjumin e gjithë

mesditave të mia... 

 

Sa herë më thërret

ky zog nga kuvlia vet,

unë ngrihem të marr udhët

nëpër diell dhe shi.

Se zemra padurimin 

më rreh ditë e net, 

për të puthur ato faqe

për të lëmuar flokët e tij.

 

Më zgjo, o zog,

i mesditave të mia të qeta,

në vjetrimin e viteve

ti mos më lër të shtrirë!

Se po të duhet

dhe gjysma e gjakut në vena,

rezusin e përbashkët ta jap

me gjithë shpirt e shumë dëshirë!