KU KE SHKUAR E ZEMËRUAR?

Ku shkove mbrëmë, ashtu e zemëruar,

moj mbretëresha ime, Afërditë?

Cilat hije nate

mbuluan fytyrën tënde diellore?

Në cilën parcelë mollësh

ishe përzier me kokrrat e kopshtit kozmik,

kur shkunda gjithë degët e mollëve qiellore?...

Pasi nuk të gjeta dot as mes gjetheve

të mjegullnajave purpurake,

nga trishtimi,

bëra skandalin më të madh të humbësit,

përmbysa gjithë arkat e mollëve yjore

të kësaj mesnate,

duke të kërkuar çmendurisht,

nëpër të gjithë Udhën e Qumështit.

Pastaj erdhi dita e sotme

dhe më gjeti përmbys duke lotuar.

Solla në imagjinatën e përfytyrimit,

çastet kur muzgu të mbështolli

me pelerinën e vet të kuqëluar

dhe të mbuloi

me çarçafët e zinj të perëndimit...

Atëherë klitha me britma rrufeje,

dhe thirra gjithë shirat e vjeshtës

të vajtonim humbjen tënde me përlotje.

E mori vesh qielli tejpërtej,

se pa ty nuk jetoj dot i vetëm,

në asnjë gravitet, apo hapësirë boshe.

Nga dhimbja, dërgova dy meteorë

goditën kambanën e hënës.

Ndoshta ke dëgjuar, jehonat e saj,

vazhduan deri në agimin e kësaj dite!

Ah, mos qoftë thënë nga orakujt e gjëmës,

të më vijnë stinët e tjera,

pa buzëqeshjen tënde kozmike...