KU SHKUAN XHELATËT

^{Ku shkuan xhelatët}

^{që ngritën kurthe hafijesh}

^{dhe tundën hanxharët e dosjeve nëpër duar?}

^{Ku avulluan krejt si mjegullat nën diell,}

^{thua sikur asnjëherë nuk kanë ekzistuar?}

 

^{Askush nuk i ka parë}

^{të nisen gjëkundi,}

^{ata që eshtra anonime mbollën në mote,} 

^{në bokërrima të fshehta,}

^{në zalle lumi,}

^{dhe lanë të na pikojnë strehët e lotëve.}

 

^{Thonë se ky vend i kujtesës së harrimit,}

^{s’ka pasur xhelatë hanxhari ndonjëherë,}

^{gjoja viktimat shuheshin vetiu}

^{prej pendimit,}

^{por hanxharët ne i pamë,}

^{koka duke prerë!...}

 

^{Klithmat hetuese}

^{kumbojnë edhe sot,}

^{nëpër daullet e çara të veshëve tanë.}

^{Shiritat e ndjesive na vërtiten në kokë}

^{nga njëra bobinë e trurit, në tjetrën anë.}

 

^{Të gjitha mbeturinat relikte}

^{të hanxharëve,}

^{thonë se tek ne} 

^{nuk ka pasur xhelatë,}

^{ndonëse ndjehen kudo}

^{renkimet e të vrarëve,}

^{që nën dheun e rëndë s’po gjejnë rehat.}

 

^{Njollat e gjakut}

^{shfaqen te fjalët ripërtëritur,}

^{që skuqin fjalorin}

^{kur i dëgjojmë përditë.}

^{Ne vështrojmë njëri-tjetrin}

^{krejt të habitur:}

^{Ore, xhelatët ishin këtu,}

^{apo na kanë bërë sytë!...}

 

^{Ata bënë kataklizmën e rënimit njerëzor,}

^{dhe gjysmës së kombit}

^{frymën ia prenë me hanxhar.}

^{Por përsëri e qeshura xhelate}

^{shtrihet në kilometra katror.}

^{As pendim, as falje,}

^{sikur asgjë s’ka ngjarë!...}