LËSHOJE ZOGUN FLUTURIM

Ndonëse me gojë

gjithçka ke mbuluar,

dhe s’do ta zbulojë

sekretin asnjeri,

një zog i fshehur

të cicëron papushuar,

në kafazin e gjoksit,

ku askush nuk e di.

 

Po mua vështrimi yt

më tregon tinëzisht,

me pulitjen e syve,   

si luhatja e valëve,

se zogun e pafajshëm

dënon rreptësisht,

vetëm për t’a ruajtur

nga thëllimi i fjalëve.

 

Syri im të vrojton

mbi vetull si qukapik,

kur shkërmoq për të,

thërrime mendimi.

Figura ime çdo çast

të endet nën qerpik,

kur buza të rrudhet

nga drithërimi.  

 

Ndrojtja të shtyn

ta mbash të vluar, 

por sado mundohesh

ta fshehësh me gjeste,

kafazi i gjoksit

nuk mbetet i maskuar,

kur ti padashur

tradhton vetveten!

 

Eh, sa zogj ndjenjash

në kafaze janë shuar,

pa shtrirë krahët 

në hapësirën e kaltër!...

Lëshoje zogun e gjorë

në qiellin e penguar,

të nxjerrë mallin 

e fluturimit krahëhapur!

 

Të dëgjojmë sërish

këngën e tij të nostalgjisë,

të na ndjejë shpirti prapë

kënaqësi e ngazëllim.

Lëshoje pa merak

se zbulohet zogu i rinisë,

tani s’jam më skifter,

të kap zogj në fluturim!...