LUGA IME LEGJENDARE

Qëkur ngjita moshën për armë,
deri tani vonë, kur jetës i zbres,
isha dhe mbeta përjetësisht ushtar,
me lugën time legjendare në brez.

Luftëtar garde i Batos së lashtë,
pas çdo beteje të fituar me gjak,
lugën e uritur kruaja në trastë,
por nuk u ngjesha kurrë në bark.

Roje i Pirros burrëror të Epirit,
përpara goditjes në kokë me tullë,
lugën e futja në torbën prej liri,
një herë në ditë te gaveta me qull.

Adjutant i Aleksandrit të madh,
kryshpatar në krejt Maqedoninë,
lëpija kockat e tepruara në darkë,
kur kopileshat lakuriq ngrinin sininë.

Teuta iliriane më mbante pas kalit,
korrier sekret për pergamene dashurie,
por lugën ma linte, në pikën e hallit,
veç kur më shihte në gjendje vilanie.
 
Skënderbeu më kish mprehës shpate,
pas kthimit nga lufta në kështjellë,
urdhëronte sejmenët, pas mesnate,
të më mbushnin gavetën me gjellë.

Mbreti Zog nga Burgajeti i Matit,
më pati xhandar të pallatit në Sauk.
Ditë e natë me dyfekun pas shtatit,
vetëm makarona italie haja me lugë.

Krah Mehmetit në brigadën e parë
marshova nga Jugu në Çermenikë.
Ndërkohë Shtabi rrugën kish marrë,  
për mua mbeti vetëm gjak dhie në thikë.

Enveri gjëmëmadh, gjysmë shekull,
më mbajti vigjilent te dera e bllokut,
më vuri triskën, për të mos vdekur,
sa të bëheshin gjithë bunkerët rrotull.

Kur kalasë Lindore i mbeti hiri,
më nxorën në ballë të protestimit,
duke më premtuar një lugë floriri,
në tenxheren plot të Perëndimit.

Por atëherë lugën time legjendare,
ma nxorën në një pension skandal.
Dhe prapë gjithë qeveritë shqiptare,
lugën në brez ma lanë gjer në funeral.