LULEKAMBANAT E MUZGUT

Kur perëndimi i ditës

arriti në çastet e rënies,

ranë kambanat e qiellit

me tone të drithëruar.

Atëherë përkulën kryet

në ritualin e mbrëmjes,

dhe lulekambanat e muzgut,

me nderim të trishtuar.

 

Cili arkitekt projektoi

formën e tyre kambanore?

Cili piktor përzgjodhi

ngjyrën blu - violet? 

Cili metalurg shkriu

bronzin e cipës lulore,

të këndojnë zogjtë

halelujën e muzgut të qetë?...

 

Ndoshta të tre krijuesit

gjurmët i kishin në qiell,

apo ndoshta njëri

bëri të tria përsosmëritë,

për t’ua vënë përpara

gjithë muzgjeve dhe syve,

këto krijime natyre

mbi të tëra mrekullitë.

 

Janë çastet më solemne

që përsëriten dimër-verë,

kur horizontet bëjnë

nderimin e ditës që vdes,

lulekambanat e përcjellin

për të fundit herë,

për të pritur sërish

ditën e lindur çdo mëngjes.

 

Oh, në muzgun tim

nuk dua të jehojnë minaret,

as të bien kambanat 

deri tutje nëpër kisha,

por vetëm këto lulekambana

të çelin dritaret,

të shkoj nga kjo botë i lumturuar,

ashtu siç nuk isha!...