ME PASIONIN TIM, MOS QOFTË ASKUSH!
Fëmijëria ime s’pati babanë pranë,
për dhjetë vjet.
Qielli më dërgonte shi.
Toka më dhuronte lot.
Mes shtatë sqepave të zogjve,
gojëhapur ditë e net,
buka e nënës nuk arriti
të më ushqente dot...
Fillova të vizatoj njerëz,
për të nxjerrë ndonjë kaush.
Me pasionin tim për t’u rritur shpejt,
mos qoftë askush!..
Mora malet,
derisa më pranoi një ahishte në pyje,
nga ku gjethet vjeshtore
çonin fjalët e mia të mallit.
Aty u vëllazërova me çdo dru
që më bënte hije,
pasi lash pranë detit vëllezërit
dhe psherëtimat e zallit.
Letrat e nënës i bënte era gjethe
brigjeve me gëmush.
Me pasionin tim në punë të rënda,
mos qoftë askush!..
Djalërinë ma burrëroi
një Elenë e Trojës korçare,
në luftën për shkakun e dy feve
tona të ndryshme.
Ashtu, si Paridi, bir mbreti,
pasi e rrëmbeva për fare,
durova, si bir deti, dallgë
presionesh të stuhishme.
Elenën e desha si lisi,
pjergullën e vet me rrush.
Me pasionin tim në dashuri,
mos qoftë askush!...
Shfletova stivat e dispensave
nga të gjithë shekujt letrar.
Dhe u fala viteve,
gjumin bashkë me flokët e dendur.
Pas dy diplomave,
sfilita trurin për t’u njohur shkrimtar.
Derisa u ula në karrige druri,
mes njerëzve të mençur.
Librat e mi kishin dallgë Joni,
gjethe ahu dhe dushk.
Me pasionin tim në krijimtari,
mos qoftë askush!...
Gjurmët e mia nisën zanafillën
nga mali jugor në Finiq,
dhe shkuan deri te pllangat e akujve
në Alpet verior.
Nuk besoj të ketë ngrënë njeri
në jetë aq shumë fiq,
sa kam jetuar ngjarje
dhe kam njohur tipa njerëzor.
Fjalët e zemrës më kanë mbetur
në çdo mal dhe fushë.
Me pasionin tim përkushtuar miqve,
mos qoftë askush.
Fytyra që më qëndisi nëna me merak,
si të parin e djemve,
kam arsye të shpresoj se do mbetet
në vegime internetike.
Kur të vjelin njerëzit frutat qiellore
në degët e këtyre pemëve,
besoj do gjejnë dhe imazhin tim
në bërthamat elektronike.
Tani rend rrafshinave të kompjuterit,
derisa të vdes plakush.
Me pasionin tim në fraza dhe metafora,
mos qoftë askush!...