MONOLOGU I NËNËS SË EMIGRANTIT

^{U bënë shtatë vjet}

^{me rënie gjethesh të verdha ndër mote,}

^{shtatë shekuj që të pres}

^{me sytë në përgjim,}

^{te kjo derë e pashkelur nga fryma jote}

^{dhe nga gjurma e harruar}

^{larg në mërgim.}

 

^{Të pres te kjo derë e gozhduar}

^{me kufomën e vetmisë brenda,}

^{te ky prag i zi që e mbështolli}

^{me shurdhëri nata jote e ikjes.}

^{Yjet këputen}

^{nga gërmadhat e reve të rënda}

^{dhe bien mbi duart e mia}

^{të shtrira drejt qiellit të pritjes.}

 

^{Por ylli yt}

^{nuk pikoi vështrimin e syrit}

^{mbi përrenjtë e tharë}

^{të rrudhave të mia.}

^{U bënë shtatë shekuj}

^{me trokitje vetëtimash,}

^{duke pritur të trokasë zëri yt}

^{te dritarja me thinja.}

 

^{Por kam dëgjuar}

^{vetëm ankthin e erërave dimërore.}

^{që vijnë e shkojnë}

^{me psherëtima të pikëlluara.}

^{Derisa vetmia}

^{më ngurtësoi rrudhjen kockore,}

^{për të gdhendur}

^{statujën e pritjes së nënave të harruara.} 

 

^{Por ti nuk erdhe}

^{të zbutesh mallin tim gjëmëmadh.}

^{Shumë shira breshëruan lot në sytë e mi}

^{që u tretën nga mynxyra e dhimbjes.}

^{nëpër mjegullat e harrimit tënd pa kufi.}

 

^{Vjen gjithmonë një korb mortor,}

^{gdhihet natën te dritarja ime e shkretuar,}

^{ku hija jote ngjyrë molle lulëzon në oborr}

^{dhe gjithmonë më pëshpërit}

^{ardhjen tënde të tejvonuar.}

 

^{Por tani që edhe ajri u mbush}

^{me mungesën tënde,}

^{ndjej se fryma më është pakësuar.}

^{Dhe fjalët e ngrira}

^{më janë kthyer në mermer të zbardhur,}

^{ku mund t’i falesh kujtimit tënd në kthim.}

^{Nëse dikur ke për të ardhur... o yll im!...}