MOTRA MES LULEVE
(Kushtuar Vjollcës sonë)
Kishim një motër me emrin e lules manushaqe.
Gjashtë vëllezër, asaj vjollce të vetme i merrnin erë.
Shpirti i saj ka muaj që fle pranë Dajtit në një faqe.
pa çelur petale si atëherë, kur i trokisnim në derë.
Shpirtin, çuditërisht, ia kanë rrethuar gjashtë ullinj,
sikur aty jemi ne të gjashtë vëllezërit e saj përkulur,
me gjithë degët dhe gjethet e shpirtrave në vajtim,
për të mos e lënë vetëm atë shpirtin e saj të bukur.
Ajo zgjodhi vetë kodrën bleroshe, pranë Surelit,
ta kishte Tiranën përballë vetes në mbarim jete,
muzgjeve dhe mëngjeseve, qytetit ku la njerëzit,
t’i dërgonte me reflekset e diellit përshëndetje.
Kur shkuam pas muajsh te varri mes gurishteve,
kishin mbirë tufa vjollcash me erëmim të paparë.
Nga mahnitja na u përndritën fytyrat të gjithëve.
Shpirti i saj nëpër qindra vjollca ishte shpërndarë...
Ajo vazhdon të flejë e qetë, nën lulet e asaj kodre,
mes ullinjve-vëllezër që presin heshtur përjetësisht,
të zgjuhet përsëri buzagazi i saj i ëmbël prej motre,
si në kohët kur mblidheshim të shtatë vëllezërisht...