NATA E VERBËR E TRADHTISË

Ku vallë të zuri mbrëmja sonte,

në cilin shtrat pushon kurmi yt?

Këtë natë të verbër, kur tradhtove,

në ç’sy të tjerë i ke ngulur sytë?...

Në cilin dyshek ke shtrirë këmbët,  

të shfrysh kësisoj zemërimin e vjetër?

Kujt i zbraz në gjoks frymën e ëmbël,

dhe ngroh gjoksin tënd me frymë tjetër?

Ç’tinguj zemre të dëfrejnë shpirtin,

të mbetesh gjatë gjithë natës zgjuar,

kur meloditë e zemrës që të tërhiqnin,

ke flakur tej si kitarën e ç’akorduar?

Pse psherëtive pranë jastëkut ngjitur

dhe befas puthjet të thartuan shijen,

trupi i përndezur t’u akullua papritur,

dhe vështrove dritaren sikur të thirrën yjet?

Pastaj pendimi, pse aq fort të tronditi,

sa shpirtin e ndjeve të dërmuar në shtrat?

Nga të gjitha kujtimet, ty kush të goditi,

që i shkave epshit nga duart nëpër natë?...

Këtë dua ta di, o shpirt i zhyer në mëkat!...