PRANË TEJE SIKUR               S’KAM IKUR

Iku dhe ky vit, moj e shtrenjta ime,

tashmë pak vite më kanë mbetur!...

Ndërsa ti ende më përndez flakërime,

me flakën që shkrepin sytë në vetull.

 

Ndjej ngushëllim që do të lë pas,

zjarrin tonë ta mbash të pashuar,

të ketë vatra ngrohtësinë e mamasë, 

për zemrat që kemi lënë trashëguar. 

 

Ikja, si ardhja, është e natyrshme,

me ligjin absolut në dy skajet jetike.

Prita entuziast ngjitjen e dobishme,

tani pres gjakftohtë zbritjen e ikjes.

 

E di, se për mua do të marrë malli,

këtë pa ma shprehur e kam ndjerë,

kur nga brengat me dhimbje halli,

gjeje shërim tek shpiti im përherë. 

 

Shpesh më drithëron përfytyrimin,

fundjeta ime, kur do mbetesh vetëm,

në çastet e rënduara prej trishtimit,

do duash të më kesh pranë patjetër.  

 

Mos u mundo larg të më kërkosh,

në buzët e tua fryma më ka mbetur.

Sa të mbyllësh sytë, të ëndërrosh,

do më kesh pranë, duke qeshur.

 

Në deje, ku kohën të pulson gjaku,

do kesh vlagën e ndjenjave të mia,

se të kam ngrohur me zjarr oxhaku,

nga flokët e zinj, deri në thinja.

 

Po t’u afruan në gjoks akuj dimri,

do të ndjesh avullin e gjoksit tim.

Afshi korrikut po të djersiti gjirin,

kam lënë hijen time për freskim.

 

Nëse në shtrat gjumi do të vonojë,

me dorën dridhur mos prek veten,

nga të tëra netët e jetës që shkoi,

thirr kujtimet e mia që nuk treten.

 

Dhe sa të kesh dritën e syve pa fikur

ke shpirtin tim pranë, sikur s’kam ikur...