RRUGICA ME PORTA PULLAZI

Eh, si m’u shkund sot zemra në gjoks,

kur kalova te rrugica me porta pullazi,

ku para shumë vitesh, të kohës paradoks,

prisja të dilte zogëza natën nga kafazi!...

Lagjia e heshtur bënte gjumin e lashtë,

teksa djalëria ime përgjonte me sytë xixa,

mos ndonjë qen, a pijanec i mbetur jashtë,

trembte zogëzën të dilte tinëz te rrugica... 

Kur çelte derën lehtas ajo pendëshkruar,

Hëna dhe yjet në qiell shuheshin tufa-tufa.

Filloja të ndizja me gishtërinj të përvëluar,

gjoksin e saj me dy kërpudha eshke të buta.

Pastaj të përpirë nga zjarri i flakëruar,

dyndeshim në këmbë me nxitim e ngutje...

O perëndi, ç’ishte ai kafshërim i tërbuar, 

sikur muri i portës duhej shtyrë më tutje?!...

Eh, sa fort ma shkundi zemrën në gjoks,

kujtimi i asaj zogëze me kërpudha marazi!...

Kur kalova padashur, krejt rastësisht sot,

te ajo rrugicë e ngushtë me porta pullazi...