SHPIRTI PREJ ZOGU KËNGËTAR

 

Kam shpalosur

qysh herët në fëmijëri,

tiparet prej zogu këngëtar

të shpirtit tim.

Qëkur një bilbil gjyzar

përmbi qershi,

më magjepsi, sapo zbardhi

drita në agim...

 

Kënga e atij bilbili

më këputi telat e shpirtit,

dhe qenia ime zuri befas

cicëronte si zog.

Më pas fillova gjatë gjithë

stinëve të vitit,  

të shkoja pas zogjve të lumit,

t’i bëja shokë.

 

Ndjeja brenda vetes

meloditë e ëmbla të tyre,

dhe fole zogjsh në pemët

me blerim përherë,

ku bilbileshat ushqenin

sqepat e hapur me cicërime,

degëve të shpirtit,

me dymbëdhjetë muaj pranverë.

 

Atëherë, kuptova arsyen,

pse ndryshe nga shokët e mi,

nuk prishja foletë e vezëve, 

shelgjeve në verë

dhe nuk vrisja me llastikë,

zogjtë e lumit valëflori,

ku më lindi, një nënë thëllëzë

dhe një baba skifter.

 

Ndoshta zotat e gjallesave,

ma kishin mbushur frymën, 

me mëshirën pa kufi

dhe keqardhjen hyjnore,

të mos vrisja as milingona,

as gjarpërinj tinëz,

se edhe në shpirtrat e tyre

aspironte jeta frymore.

 

Nëpër shkurre të dendura

bëra miq gjarpërinj pikalosh,

se pija me doza të pakta,

helmin e tyre vdekëtar,

zbutur në filxhan sheqeri,

nga një dervish mjekrosh,

që kish kuptuar shpirtit tim

prej zogu këngëtar.

 

Gjilpërat e pickimit,

me dy gjuhë të holla pulsive,

të rrëshqanorëve helmues

me rendje zigzage,

më tërhoqën të kërkoja,

lëkurat e ndritshme të tyre,

kur i ndërronin me të reja,

nëpër ferrat gjëmbaçe.

 

Me ato lëkura,

transparente pika-pika,

bëja kordele si flutura,

për vajzat fustaneholla,

t’u hiqej sa qe e mundur

neveria dhe frika,

nga nepërkat laramane

dhe kuqalashet bolla;

 

Të mos vraponin kot

me britma e klithma,

shpesh dhe me kofshët

bardhoshe shpërveshur,

duke më bërë kureshtar

të paduruar të shihja,

ç’mund të kishin ato

pak më sipër fshehur...

 

Kordelen me të bukur

bëra për një vërsnike,

një kanarinë shtatë vjeç,

që burrë lodrash më mori.

Fjetëm bashkë në folenë

me kashtë misërnike,

po ç’kish sipër gjunjëve,

nuk ia pashë dot nga zori...

 

Këndoja me bishtëkaltërit,

gjithë orët e ditës verore,

hipur kalikiç mbi degët

shelgjishte të lumit.

Me pipëzat e bëra,

nga gjethet e njoma blerore,

cicëroja nëpër hije, 

gjersa më kaplonte gjumi...

 

Më pas, floririn e djalërisë 

dhe të burrërisë e harxhova,

për koncerte zogjsh,

në të gjitha arenat e letrave,

ku njoha zëra fluturakësh

të çdo vendi ku shkova,

teksa debutonin mes bilbilave,

gjinkallave dhe ketrave.

 

Tani, kur koha e frymës,

afroi të nisë udhën qiellore,

si gjithë zogjtë që vdesin

mes reve në avullim,

ndjej se kam shpalosur,

deri në palcën eshtërore,

tiparet prej zogu këngëtar

të shpirtit tim...

 

Kur të vdes, dua në funeral,

të vijnë tërë shpezëria,

bilbilat të këndojnë

baladën e vajtimit tim...

Kush ka pëlqyer pjesë

nga ligjërimet e mia,

do t’i lë një copë fryme,

ta ketë për kujtim...