SHTEGTIMI                         I DALLËNDYSHEVE

Shkuan kohët kur

ndonjë zog ferrak i vetmuar,

arratisej nga padurimi  

në dimrin e maleve të acartë.

Bëhej shpend armiqësor

me kthim të penguar,

duke lënë pas mallkimin

për të gjithë zogjtë farrakë.

 

Tani trojet kanë vargane

me koloni dallëndyshesh flatrore,

që shtegtojnë qiejve

në pranverat e vendeve të tjera.

Emigrojnë në vjeshtrat

e shpërngljeve perëndimore, 

dhe kthehen bashkë me lulëzimin

te foletë e zgjimeve të vjetra.

 

Kthehen krahëhapur,

me sqepin e përmalluar,

të sodisin e shijojnë brigjet

me freskun mbi pullaze,

të plapuriten në detin kaltërosh

dhe në lumenjtë e kulluar,

ku i pret malli i pashuar

i vendlindjes buzagaze.

 

Vijnë duke sjellë me vete

dallandyshet e reja,

të lindura në foletë e buta,

të një tjetër kontinenti,

që shohin me habi shqiponjat,

mbi shpate ku zbardh kopeja,

shkrepat ku gurgullojnë  

gurrat kristalore të këtij vendi.   

 

Kështjellat që lundrojnë

si vaporë përmes reve,

kalldrëmet e legjendave,

ku koha e re ngre kate të lartuara,

minaretë e gjata ku islamizmi

shpall pajtimin e njerëzve,

kambanoret ku krishtërimi

i ringjallur fal mëkatet e kalura.

 

Krahët e miqësuar ikin sërish

por mezi presin rikthimin e stinës.

me ecejake të përmalluara,

me cicërimat e gëzimit të ri.

O zot, sa e magjishme

qenka kjo tokë e origjinës,

sikur perënditë e lashta

e kanë mbrujtur me puthje e dashuri !