TË ISHA BIR I GRUAS SIME

Jemi në vjeshtën

e fjalëve të arta,

kur dashuria me gruan

bëhet foljore.

Tani të gjithë zogjtë

e puthjeve të zjarrta,

mbetën në hemisferën

e viteve rinore.

 

Tek shoh sesi gruaja

përgjërohet për bijtë,

si merr impulse force

nga sytë e tyre,

si dielli gëzimit i hedh, 

nëpër faqe dritë,

si stina e ndjesive i çel

vetëm lule amësie;

 

Sesi, duke dremitur

me njërin sy hapur,

bluan me psherëtima

në trurin e pagjumë,

problemet e ndonjërit

nga andrallat kapur,    

ndonëse algjebra e saj,

nuk i zgjidh dot punë;

 

Sesi qiejt elektronik,

shkund me celularin,

si mbush pa përtim

çantat e furnizimit,

si i del përpara

të rrokë përqafe djalin,

si e puth me të gjithë

energjinë e shpirtit;

 

Dhe si për bijtë është gati,

të shkrihet e tëra,

për të pasur kuzhinën

më të shijshme të vaktit,

duke përgjuar

trokitjet e tyre tek dera,

të shtrojë tryezën

apo çarçafët e shtratit;

 

Them, pa zili

për pjellën e përbashkët,

dhe pa keqardhje

se tepron shpenzime,

por duke psherëtirë,

me gufimin mirëdashës:

Ah, sikur të isha tani,

bir i gruas sime!...