VIZITOR I PËRGJËRUAR

 

Ika në moshën e re

nga qyteti im i lindjes

dhe sa herë vij këtu

ndjehem përsëri djalosh.

Dua të hy në det si xhindi,

pa aguar rropama e lëvizjes, 

të numëroj sa peshq

do më kenë hyrë në kosh.

 

Pastaj të mbaj frymën

pesëdhjetë metra nën ujë,

për të parë ku përgjumet

ndonjë oktapod i fshehtë

dhe kur zemra gjoksin

të më godasë me bujë,

të dal në sipërfaqe

porsi delfin i vërtetë.

 

Harroj vitet që shkuan

dhe dua sërish,

gjithë muret t’i shkruaj

me thëngjill të zi:

“Do bëhem shofer,

do bëhem artist!”

Duke parë ëndrra

me fluturime në liri.

 

Të vë kokën te jastëku

i gjoksit të nënës,

ku mbështeteshim 

të shtatë fëmijët pas buke.

Ajo të na lëmojë kryet  

nën dritën e Hënës,

si qenie mitologjike

me shtatë kokë mbi supe.

 

Dua të mbledh sërish

shokët e parë të moshës,

për t’i rënë me not

gjysmëhënës blu të qytetit,

pastaj para gjithë djemve

dhe vajzave të shkollës,

kush del i pari ta shpallim

“Dashi i detit”

 

Të shkoj natën te Rita

nën degët e fikut,

ta puth i limaksur,

sikur më ndjek hataja.

Ajo të më mbaj dorën

te fija e llastikut:

“Aman, mos m’i hiq,

se më rreh mamaja!...”

 

T’i them me nxitimin  

e dashurisë në këmbë:

“Mos ki frikë, moj shpirt,

se ti më ke mua,

sa të zgjatem edhe pak,

ndonjë pëllëmbë,

vij te shtëpia jote

dhe të kërkoj për grua...”

 

Kur padashur shoh veten

në xham vitrine,

kthehem nga përfytyrimi,

në realitetin konkret, 

kujtohem se ujërat

nuk kthehen në burime

dhe bëhem vizitor

i përgjëruar për këtë qytet.