PRET NJË GRUA NË VERI

Është një shtëpi fshati larg në Veri,

mes borigave halore pranë një pylli,

një shtëpi bore me të pjerrtën çati,

te një livadh i bleruar që puth dielli.

Në atë shtëpi me qeleshe reje mbi krye,

pret një malësore me llërë të përveshura,

një faqekuqe që kënaqet me lexime poezie

dhe te buzët nuk i perëndon e qeshura.

Ajo grua më ftoi mik para disa vitesh,

bashkë me burrin, një malësor trupfort,

të shkruaj vjersha e të veroj aty pushimet, 

por nuk pata rast dhe nuk shkova dot.

Ajo çdo mëngjes, kur fshin oborrin,

shkund gjoksin e madh duke vallëzuar,

mjel lopën, zien qumështin, zë kosin

pastaj pjek kulaçin e grunjtë për mua.

Ka dërguar letra me disa re bardhoshe

ku ka shkruar me lapsin e kuq të rrufesë:

“Eja, or mik, se ne po të presim prej kohe!“

Do shkoj t’i lexoj këtë vjershë para se të vdes.