VAJZA ENGJËLLORE E UNAZËS

Mbaj mbi shpinë dhjetëra dimra me acare,

me rrokullisje shkëmbinjsh nëpër lumin tim. 

Te stacioni i unazës një bukuri njëzetvjeçare,

nguli sytë tek unë, me vështrimin intim...    

Nuk ishte nga “ato” që u lexohet te balli,

kur hipi në autobus tregoi abone studenti.

Te mbajtëset m’u ngjit, si në gjoksin e një djali,

avullonte ngrohtësi, me përndezje momenti.

Vajza nënqeshi ëmbël, shkoi dorën në gushë,

kafshoi buzën dhe shtjekëzat njomi disa herë.

Me bisht të syrit, druhesha mos i dukem pusht

dhe u stepa përballë saj, si një trung i prerë.

Vura re tinëz linjat e hajthme të trupin lozonjar,  

gjoksin, ku plapuriteshin dy zogj nën këmishë,

cipën e hollë të ballit, ku pluskonte një damar,

dhe përsosmëritë e Zotit, si skulptor mrekullish.

Më shigjetoi gjatë me sy zjarrmëtarë të ndezur,

tek mbeta ngurosur, si manekini mes një vitrine...

Kur zbritëm, u ndamë me një buzagaz të heshtur,

por gozhda e saj, u ngul thellë në mendjen time.

Nuk kuptova pse u magjeps ajo vajzë prej meje,

dhe ndoshta s’kam për ta kuptuar asnjëherë.

Ç’farë priste nga një fytyrë dimri, me flokë reje, 

ajo fytyrë engjëlli, me trupin lastar në pranverë?...