VJESHTA E SIVJETME

Vjeshta e sivjetme me gjinj portokalli,

dhe me buzët e fiqta të çara nga etja,

më prishi mendjen, aq sa nga halli,

filloi të më duket i marrosur vetja.

Më ndjell nëpër hije, më huton me joshje,

më mbështjell me vile rrushi në vreshta,

më deh me mushtin e verës majhoshe,

më puth me afshe të zjarrta nën dega.

Ndërron njërin pas tjetrit fustanet me ngjyra,

më flakëron sytë me gjethishte të kuqërreme,

më eksiton, më nxeh, më zhvesh në të linjta, 

më drogon me lëngje mes kofshëve të pemëve.

Asnjë bukuri gruaje nuk më ka grishur,

sa kjo vjeshtë e ndezur nga vapa afrikane.

Thonë se si unë dhe të tjerë mendjeprishur,

ka bërë për në çmendinë kjo vjeshtë jarane...