PËRQAFUAR ME ERËN
PËRQAFUAR ME ERËN
Nëse ka një “hiç”
dhe njëherësh gjithçka,
që e dua instinktivisht
dhe më do,
me shtysë të vetvetishme,
që më bën të mendoj për të
e për çdo gjë që ka,
era është ajo,
era e kudogjendshme,
era me furtuna,
me tufane të stuhishme...
Mua shpesh më fluturon mendimi
te krahët e saj transparent,
te flatrat e saj pa kufi,
te liria e saj pa porta,
te fiziku me formë të ndjerë,
te lëvizja e padukshme,
te vrapimi pa frerë,
te fuqia kolosale e erës...
O, jam përqafuar marrëzisht me erën
dhe me vetitë e saj fluide!
Edhe kur rend,
edhe kur çlodhet hë për hë,
era është brenda meje,
përhapur deri në inde
dhe unë i zhytur i tëri
brenda në të...
Ose, ne jemi brenda njëri-tjetrit
dhe duart e saj
herë delikate,
herë të freskëta,
herë përkëdhelëse,
janë brenda jetës sime,
brenda intimitetit,
në lëvizjen e madhe,
në vërtitjen e përjetshme.
Duke gëlltitur bujarinë e saj
gjashtëdhjetë herë në minutë,
kam harruar,
se poezia ime e parë,
me një dashuri,
më të madhe se për zemrën,
duhej të kishte qenë,
për lidhjen e pandërprerë,
asnjë sekondë me erën,
Që më dëbon vdekjen,
me frymën blu të qiellit
dhe më frymon jetën,
me rrezatimin e diellit...