ULLIRI I LASHTË I PERJETËSISË
Shtëpia ku linda
para shumë vitesh të shkuar,
ka kohë nga faqja e dheut
krejtësisht është zhdukur.
Sikur apokalipsi qytetin
të kishte rrafshuar,
shenjat e saj të tëra
nuk do të kishin humbur.
Aty vegjëlinë ma ka mbuluar
nënvete bitumi i sheshtë,
shenjat e kujtimeve m’i ka thithur
një kërpudhë gjigante.
Ka mbetur çuditërisht
një ulli degështrirë i shenjtë,
që nuk e rrëzoi dot
tehu i mprehtë i asnjë sëpate.
Ullirin e mbolli babai,
me rrënjët e rrudhave të pleqërisë
dhe e vaditi çdo mëngjes
me lotët e varfërisë nëna,
të çelte kokrra bonbonesh,
për mysafirët e shtëpisë,
dhe të ndizte mangallin e dimrit
me gjethet e rëna.
Por ndonëse e mbolli babai
dhe me durim nëna e rriti,
ligji i rreptë e quante çdo ulli
monopol të shtetit.
Bonbonet vinte i vilte
thesi i diktaturës vit pas viti,
për ne mbeteshin vetëm
gjethet e rëna përqark sheshit.
Nuk dihet sa dhjetëra vite
të tjerë do vegjetojë ai ulli,
me vegjëlinë time
të mpiksur në lëngjet e vajit,
me bonbonet e nënës
të shpërndara tani në komshi,
me rrudhat e tejzgjatura
në përjetësinë e babait!...