MONOLOGI I NJERIUT TË LETRAVE

Me letra sikur të mbuloj edhe detin, 

nuk pres të më shtohet dikur pasuria,

por jam pronar i ligjshëm i talentit,

që më ka dhuruar bujarisht perëndia.

 

Frymëzimi më rrëmben të gjitha ditët,

dhe më mban nga dielli disi të larguar,

por kam një diell tjetër më të ndritshëm,    

pasionin e përhershëm për të shkruar. 

 

Nga këndi i heshtur ku kam tryezën,

vërtit një galaktikë të tërë fantastike, 

por kam edhe dy ufo të largët vëllezër,

që më ndihmojnë me energji kozmike.

 

Duket sikur po hedh verbërisht hapa

nëpër shtigjet e errët të imagjinatës,

por kësisoj jam duke montuar llamba,

për të ndriçuar edhe sytë e zinj të natës. 

 

Shpesh mbetem i veçuar nga shoqëria, 

dhe bëj monologun deklamues me veten,

por te miqtë e shumtë të letrave të mia,

kam edhe polin e akullt të eskimezëve.

 

Argëtimet thonë se më mban në burg

biruca e trurit, që të zbulohen krijimet,

por dollinë e shëndetit ma ngre me fund,

kushdo që pi gotat e artit te shkrimet.  

 

Ndoshta s’kam vëmendje të përpikta,

kur shkoj ndanë rrugëve i menduar,

por jam duke folur shpesh me librat,

që më japin emër nderi të respektuar.

 

Duke marrë nga gjumi disa orë hua,

mbase nxitoj të shkoj te fundi i jetës,  

por farëzat që mbjell pena kur shkruaj

më blerojnë lastarë edhe pas vdekjes.

 

Vërtetë s’kam sa duhet kohë e kurajë,  

për të joshur sytë e lakmuar të bukurisë,

por më shfleton te shtrati i ëmbël i saj,

edhe ajo që nesër mund të shpallet miss.