BUJTINA SHPIRTERORE E DASHURISE

Duket sikur bujtina shpirtërore e dashurisë,

ka kolona dhe mure ndjenjash, të patundur;

dhe nuk ka tërmet grindjesh, ta përmbysë,

as përrenj shpifjesh, themelet për t’i shkulur;

Se xhamat e syve vetëtijnë shkëndijat e zemrës,

buzëqeshjet vezullojnë, rrezatime shpirtërore;

aq sa harmonia, mahnit ziliqarët jashtë derës,

kur në xhiron elegante, del çifti i zënë përdore...

Por ndodh xhamat e syve, bien të shkërmoqur befas,

muret e premtimeve rrëzohen, si gurë të hallakatur,

sikur një fuqi misterioze, shkul kolonat e ndjenjave,

dhe e bën gërmadhë, bujtinën e shpirtrave të dashur...

Atëherë buzëqeshjet varen në çengelat e buzëve,si merimanga,

tjegullat e krenarisë, i mbulon pluhuri i zemërimit të murrmë.

Teksa fajin e rrënimit, ata ia vënë njëri-tjetrit, si pranga,

akrepat e thashethemeve nisin të shumohen nën gurë...

Pasi zogjtë e puthjeve kanë shtegtuar qiejve të harrimit,  

dy emrat e tyre vetmojnë, si qyqe mbi muranën e vjetër.

Ndërkohë, secili përsërit refrenin e tij të zhgënjimit:

“Cili gabim duhet shmangur, po të ngre bujtinë tjetër?!”