LAMTUMIRЁ NDRYSHE

Kur fryma të më thotë lamtumirë, dua,

mos derdhet as një pikë loti për mua.

Përjetimin tim, ta qajë vetëm nëna,

në parajsë, ku ndodhet shpirtargjendja.

Sytë të më bëhen, rreze drite për yjet,

gishtat të më bëhen, degëzime për pyjet,

këmbët, kërcinj të shpejtë për drerët,

krahët, flatra të fuqishme për skifterët.

Zemra të shndërrohet në kambanë alarmi,

për çdo padrejtësi, që vuan shqipo mjerani,

të jehojë sa të merret vesh në qiell e tokë,

çdo krim, që i bën njerëzit të derdhin lot...

Të më digjen eshtrat dhe hiri në një kuti,

të vihet, ku prehen të vdekurit pa shtëpi.

Lëkura e regjur së tepërmi nga koha,

të më bëhet daulle e madhe, për lodra;

T’i bien lodërtarët, sa të oshëtijnë malet,

të ndizen vallet, e asnjë çast të mos ndalen,

sa valltarët të gjakosin thëmbrat e të thonë:

vdiq ai që la amanet, të vallëzojmë gjithmonë!

Të heshti daullja e lëkurës oshëtimëmadhe,

vetëm kur vuajtjet, t’u bëhen gëzim të gjallëve,

kur zyrtarët të bëhen skllevër të çdo zyre

dhe populli pronar i plotfuqishëm i tyre;

Kur Kosovë e Çamëri, të bëhen siç ishin në Arbëri,

ka mundësi të kthehem, “Krisht” në poezi!...