O GJENERAL PIRO I EPIRIT

Në krye të njëzet shekujve, nga vdekja sipër kalit,

o i madhi gjeneral Pirro, bir i mbret Bardhylit ilirian,

po vendos sot për ty, mbi tullën simbolike të varrit,

dy trëndafila diellor, nga muzgjet Adriatik e Jonian;

Për vringëllimat e shpatave ilire, nga Apolonia, në Vardar,

deri poshtë kufijve jugor, buzë brigjeve të Peloponezit,

ku tridhjetëmijë kalorës ushtrie, me elefantë luftëtarë,  

thërrisnin: “Pirro Shqiponja”, deri në Romën përtej detit.

Dy trëndafila diellor, për fitoret, pritur me kurora dafine,

o mbret i goditur në kokë, nën ballkonin fatal të Korintit,

me tullën e nënës hakmarrëse, të djalit vrarë në luftime,

ku fitoret mbi romakët, ti i mbylle, me humbjen e shpirtit.

Ke pasur vdekje fatlume, pa goditje me tullën e tritolit,

se s’do kish mbetur për varr, as nishani i eshtrave të tua,

që sot bëhen pluhur, nga vdekja moderne e Albanopolit,

pa lënë shenjë, ku të vajtonin prindërit me të zezën grua...

Sot, o gjeneral Pirro, vdekja nuk ndodh për fitore lufte,

por për larje hesapesh, nga borxhet e drogës në biznes

dhe nga urrejtja politike, për të arritur fitoren mbi kolltuqe,

pa u zbuluar tulla e tritolit, vënë nga vrasësit me pagesë.

Pate fat, o Gjeneral, që s’linde në Apoloni 20 shekuj më pas,

se emri të qe harruar pas njëzet ditësh dosjeve të drejtësisë,

si trafikant që fiton para dhe i humb pa vënë buzën në gaz,

në vend të fitoreve famoze, si mbret i Epirit e Maqedonisë... 

Lavdi të përjetshme për ty, i pavdekshmi gjeneral Pirro ilirian!

Për ty, do çelin çdo muzg dy trëndafila, detet Adriatik e Jonian!