PËRQAFUAR ME ERËN

 

PËRQAFUAR ME ERËN

 

Nëse ka një “hiç”

dhe njëherësh gjithçka,

që e dua instinktivisht

dhe më do,

me shtysë të vetvetishme,

që më bën të mendoj për të

e për çdo gjë që ka,

era është ajo,

era e kudogjendshme,  

era me furtuna,

me tufane të stuhishme...

 

Mua shpesh më fluturon mendimi

te krahët e saj transparent,

te flatrat e saj pa kufi,

te liria e saj pa porta,

te fiziku me formë të ndjerë,

te lëvizja e padukshme,

te vrapimi pa frerë,

te fuqia kolosale e erës...

 

O, jam përqafuar marrëzisht me erën

dhe me vetitë e saj fluide!

Edhe kur rend,

edhe kur çlodhet hë për hë,

era është brenda meje,

përhapur deri në inde

dhe unë i zhytur i tëri

brenda në të...

 

Ose, ne jemi brenda njëri-tjetrit

dhe duart e saj

herë delikate,

herë të freskëta,

herë përkëdhelëse,

janë brenda jetës sime,

brenda intimitetit,

në lëvizjen e madhe,

në vërtitjen e përjetshme.

 

Duke gëlltitur bujarinë e saj

gjashtëdhjetë herë në minutë,

kam harruar,

se poezia ime e parë,

me një dashuri,

më të madhe se për zemrën,

duhej të kishte qenë,

për lidhjen e pandërprerë,

asnjë sekondë me erën,

 

Që më dëbon vdekjen,

me frymën blu të qiellit  

dhe më frymon jetën,

me rrezatimin e diellit...