LOTI PËR NJË SPIUN
Ai që më përndoqi, si askush më parë,
qe spiun që shkruante poema politike.
Ishte caktuar nga partia, si kryetar,
në celulën tonë të lidhjes artistike.
Ishte një tinëzar i heshtur e i pabesë,
shkelte pas çdo gjurmë të penës tënde.
Ulej paftuar në karrigen bosh të kafenesë,
vilte frutat e papjekura që kishe në mëndje.
Dy poetë të rinj, me talent të vërtetë,
denoncoi me shkrim në sigurimin e shtetit.
Vjershat e tyre shkuan në gjyq të rreptë,
ata u pushkatuan, për nxirje të realitetit.
Ndonëse me disa romane konkurruese,
më denigroi, me smirën e tij të tërbuar,
më linte jashtë listave, për leje krijuese,
gërmonte të më gjente mendim të gabuar.
Së fundi, më denoncoi, diellin qiellor,
sikur ishte partia, që digjte në vjershë.
Pas diskutimeve, inkuizicioni hetimor,
më ndaloi botimin për pesë vjet.
Ai bëri ç’mundi, me të tëra ligësitë,
duke njoftuar redaksitë, se isha goditur.
Ndoshta, për gjynahet e tij një ditë,
zoti e hoqi para kohe, krejt papritur.
Nuk u gëzova, që iku nga kjo botë,
se për asnjë s’kam pasur shpirt katili,
po nëse për të, duhej derdhur një pikë lot,
atë ia vodha fshehtas, një krokodili...