SHKRETIMI QË LE PAS

Tani ai qytet

nuk ekziston më në hartë,

e përpiu dheu papritmas

brenda në thellësi,

apo e ka mbuluar

vërshimi i lumit me baltë,

nuk dihet ç’ka ndodhur

me ekzistencën e tij

S’ka më rrugë makinash

që më shpien aty,

s’ka më stacion që më pret 

me trenin e mbrëmjes.

S’ka më dyer e dritare

që më kërkojnë me sy,

të gjitha janë mbyllur

me llozin e mosqenies.

Ikja jote e ka zhdukur 

krejt atë vend parajse,

ashtu si cunami e tërmeti

rrafshon një territor të gjerë,

aq sa të mos mbeten

gjethe e zogj në cijatje,

të shtrihet për mua

vetëm një rrafsh djerrë.

Kjo fuqi katastrofike,

s’më kish shkuar as në mendje,

të shkulje gjithë hapësirën

bashkë me veten tënde!...