ËNDËRR PARAJSE

Mbrëmë gjatë një shiu

të zgjatur netëve me radhë,

pashë një ëndërr të kundërt

me këqësimin e motit.

Sikur agoi papritur

një mëngjes parajse i bardhë

dhe u zgjova gazmor

te mrekullia hyjnore e zotit...

 

Por në kulmimin e atij

ngazëllimi të madh qiellor,

shtanga krejt i befasuar

me trompeta në zemër,

kur pashë të strukur

mes shpirtmëdhenjve tokësor,

një nga xhelatët më kriminel

të kohës së egër...

 

Një nga ata jagot e dredhave

që arritën më vonë,

gjer në foltoren e parlamentit,

dhe aty publikisht,

për të drejtat e njeriut

buçitën me zërin jehonë,

duke luajtur martirin e pafajshëm,

vetmohuesin si Krisht.

 

Mes luleve vigane

ku ligjëronin zogjtë këngëtar

ai qeshte e lozte me shpirtrat,

në kulmin e haresë,

ndërsa mua më dukej

sikur në atë vezullim të paparë

vallëzonte në rrjetën e vet

një marimangë e zezë.

 

Fort i mahnitur mendova,

si ka mundësi të jetë futur,

te ky mjedis me pranverë

të përjetshme perëndie,

frymëvrasësi i shpirtrave

në moshën e frymës së bukur,

viktimave të tij edhe në qiell

t’u bëjë përsipër hije?....

 

Atëherë bërtita fort,

nëpër gjumin e mesnatës:

O zot i madh, kontrollo

sejmenët e tu të besuar,

kur zgjedhin shpirtrat

në dyert e parajsës,

se paske edhe mes tyre

ryshfetçi të korruptuar!...

 

Të lutem, të paktën

këtu ku buron drita jote,

mos lejo të shkelen

parimet e shenjta të qiellit,

duke shkaktuar pakënaqësi

dhe zemërime toke,

për kodet e marrëveshjes

që ke me njerëzit!...

 

Dhe si e pashë që aty,

nuk m’u përgjigj askush,

zbrita shkallët e qiellit

një nga një mjaft i zemëruar.

Shkova të hedh shpirtin

në ferr, mes zjarrit prush,

dhe atë çast brofa

nga shtrati tepër i tmerruar...