Ç’MË THA TRUNGU I NJË PEME

 

Një çift i dashuruar kishte gdhendur dy emra,

mbi lëkurën e një ahu degëgjerë e shtatgjatë.

Afrova sytë, te nyjet e pemës me dy zemra

dhe i fola me gjuhë pemësh, trungut kryelartë:

 

-Jam një mik i pyllit, që nga djalëria e hershme

dhe gjuhën e drurëve e kam mësuar atë mot,

kur gdhendëm emrat e dashurisë së pavdekshme,

me vajzën që mora grua, e vijoj ta kem dhe sot.

 

Trungu më tha: - S’mund të flas gjatë me një njeri,

që e njoh ndryshe, nga kujtesa e rrathëve të parë,

ku e kam, si çdo dru, që krijon rrathë në brendësi,

derisa të digjem nga rrufetë, ose pritem nga druvarë.

 

-Mund të më bësh vend, o dru, të hyj në trungun tënd,

si mik i vjetër i trungjeve pyjor, të flasim shtruar!...

- Ç’do më thuash, o njeri, - tha trungu me ton të rëndë, -

kur emrin e gdhendur, s’e ke më në zemër të shkruar?!

 

-Nga e di ti, o dru i moçëm, kur me gruan përkrahu,

ne jemi po ai çift, që rrathët e tu kanë regjistruar;

Kemi mbjellë e rritur tre filiza të rinj, si drurë ahu,

që bëjnë hije në pyllin njerëzor, të botës së bleruar...

 

-Nëse jeni bashkë s’do të thotë, se ende keni në zemra,

emrat e gdhendur, në trungun e zanafillës së dashurisë;

Derisa në zemrën tënde, kanë shkruar emrin disa femra,

nuk dihet, kujt i përket zemra jote, e ndarë shumëfish!...

 

-Heu!... hap një zgavër, të ta tregoj zemrën tek sytë,

ku ruaj të gdhendur emrin e asaj, që kam në shtrat!

-Ik tutje, s’ma hedh dot, o zemërgdhendur nga tradhtitë,

se të kam fiksuar, te kujtesa e rrathëve, në vitet e gjatë!

 

Çudi, psherëtiva, pasi u ndava me trungun, i mërzitur,                  

thashethemet regjistrohen edhe në drurët jetëgjatë?!... 

Por njeriu nuk rron aq, sa drurët e pyllit, për të pritur,

të shuhen përgojuesit, nga kujtesa e opinionit përqark!...